Rozdział 8

Nie wierzę! Oni naprawdę napisali że nasz "egzamin był uproszczony" i że przez "swój brak współpracy doprowadzili do śmierci trzech członków zespołu, a nieudolność pozostałych dwóch doprowadziła do przegranej" Chciałabym ich zniszczyć za to, że niszczą pamięć o moich przyjaciołach! Jak mogą? Służyliśmy im tyle lat! Jak psy! Traktowali nas jak psy! Cała kipiałam ze złości. Gromowładni Bogowie, żeby nie narazić się na mój gniew, oddalili się. Hope też pałała optymizmem. Tylko Laxus miał w miarę dobry humor. Co on znowu kombinuje? Mimo późnej godziny ulice tętniły życiem. Pewien lekki błysk zwrócił moją uwagę. Spojrzałam w jego stronę. Była to wystawa sklepu jubilerskiego, a przedmiotem, który zwrócił moją uwagę był naszyjnik z białą gwiazdą. Śliczny. Moje mroczne myśli wyparowały. Patrząc na ten przedmiot czułam się jak zahipnotyzowana. Poszłam do tego sklepu i od razu go kupiłam. Nie był wcale taki drogi. Layla będzie zadowolona. Nucąc melodie wróciłam do reszty. 

*****

Co się dzieje z Lucy? Nigdy się tak nie zachowywała. Hope martwiła się zachowaniem Lucy. Przecież dopiero co była wściekła. Mimo iż była jej najlepszą przyjaciółko nie znała prawdy o tym co blondynka nosiła w sercu. O tym co narodziło się w niej 9 lat temu. W dniu śmierci Safiry

*****

Blondynka podbiegła do Smoczycy i ją przytuliła.

- Mamo nie odchodź. Proszę nie zostawiaj mnie. – zalewała się łzami – Safiro…

- Płacz nie przywróci jej życia, a jedynie pogłębi żal i ból po stracie kogoś bliskiego - odezwał się głos za mną 
Odwróciła się w jego stronę.
- Igneel... 

Jej oczy były koloru czerwieni, a na ustach pojawił się wredny uśmieszek.

- Lucy? – zapytał niepewnie czerwony smok

- Nie jestem Lucy. Ona umarła razem z Safirą. Nie zniosła cierpienia po kolejnej stracie. Tamta wesoła dziewczynka nie żyje.

- Lucy przestań.

Zaśmiała się psychicznie.

- Mówiłam ci. Nie jestem Lucy. Jestem Revenge. Zniszczę wszystkich, którzy sprawili ból Lucy.

Blondynka powoli wstała. Jej strój z błękitnej sukienki zmienił się na czarne szorty i czarną koszulę na ramiączka. Na plecach pojawił się kołczan ze złotymi strzałami, a w ręku złoty łuk. Smok nie mógł w to uwierzyć. Lucy taka nie była.

- Wujku Igneel pobawmy się.

- Jestem zmęczony.

- Proszę. Ostatni raz. Zabierz mnie na przejażdżkę.  Proooooszę.

- Zgoda. Ostatni raz, a później pozwolisz mi odpocząć.

- Hai. – dziewczynka wskoczyła na smoka i po chwili znaleźli się w przestworzach.

Nadal pamiętał tamten uśmiech. Tamtą wesołą i dziecinną Lucy. Nie mógł pozwolić jej się zatracić. Blondynka szykowała się do odejścia. On jednak zagrodził jej drogę.

- Odsuń się – warknęła

Smok nie posłuchał jej tylko ryknął. Dziewczynka nie zdążyła tego uniknąć. Poleciała kilka metrów w tył i upadła. Jej stój znowu się zmienił. Z powrotem miał sukienkę. Jej oczy także stały się na powrót czekoladowe, ale nie były już takie radosne jak kiedyś, stały się matowe, neutralne. Zaszkliły się.

-Igneel, przepraszam.

- Już dobrze. – podszedł do niej, a ona się w niego wtuliła – nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Od teraz będę się tobą opiekował. Nie stracisz już kontroli.

- Hai.

Od tamtej pory Lucy stała się „równowagą”. Lecz co pewien czas stawała się na powrót wesoła i dziecinna jak za życia Safiry, albo stawała się Revenge – osobą bez uczuć, żądną zemsty. Wiedział o tym tylko Igneel. I tak miało zostać.

*****

Już od kilku godzin błądziliśmy bez celu po lesie. Ile można szukać piętnastometrowego potwora. Przecież nie mógł schować się za jakimś drzewem. Ta misja coraz bardziej mnie irytowała. Stworzyłam kilka złotych kuli i zaczęłam nimi żonglować.

- Nudzi mi się – narzekałam – długo będziemy musieli jeszcze tak chodzić?

- Dopóki go nie znajdziemy- rzuciła krótko Laxus

Od niego wsparcia raczej nie dostane. Znudzona żonglowaniem rzuciłam kule w niebo by po chwili zniknęły. Nagle rozległ się ryk.

- No nareszcie.

Pobiegłam w jego stronę. Reszta ruszyła za mną, ale nie była wstanie mnie dogonić. Godziny treningów, gdy wykonywałam polecenia Rady dawały po sobie znać. Szybko znalazłam się przed naszym przeciwnikiem. Miejscowi chyba mają problemy ze wzrokiem. On ma z 10 metrów, a nie 15. Ruszyłam do ataku.

- Pięść Gwiezdnego…

Nie dokończyłam bo zostałam odrzucona w tył. Wrednie się uśmiechnęłam. Tak chcesz się bawić? Ciekawe co powiesz na to.

- Sekretna Smocza technika: Taniec Gwiazd

- Lucy nie! – krzyknęła Hope było jednak za późno

Wokół mnie pojawiły się tysiące gwiazd. Zaczęły mnie unosić ku niebu. Moje ciało pokryło się  złotymi runami. Efekt Smoczej Mocy. Poczułam ucisk w sercu jednak nie mogłam się wycofać. Było już za późno. Gwizdy zawirowały i zaatakowały bestie. Eksplodowała światło i mnie odrzuciło. Upadłam na ziemię kilkadziesiąt metrów dalej. Mimo iż tego nie widział byłam pewna, że go pokonałam. Powoli wstałam. Ból był nie do zniesienia. Nie powinnam używać tej mocy. Igneel mnie przecież ostrzegał. Rozejrzałam się. Byłam na polanie. Bardzo znajomej polanie. Nagle mnie olśniło. Moje oczy się rozszerzyły i stały się matowe po policzkach zaczęły spływać łzy. Upadłam na kolana i złapałam się za głowę.

- Nie chcę tu być. – szepnęłam – NIE CHCĘ! NIE CHCĘ!

Poczułam obejmujące mnie ramiona i po chwili zapadła ciemność

*****

Leciałam. Wokół mnie była ciemność. Gdzie ja jestem? Rozejrzałam się dookoła i dostrzegłam światło. Podleciałam w jego stronę, a gdy go tylko dotknęłam rozbłysło, a ja znalazłam się na polanie. Było ciemno, ale dostrzegałam wszystko. Widział Safirę i Igneela. Co oni tutaj robią? Podeszłam bliżej.

- Igneel zaopiekuj się Lucy, dobrze?

- Ale dlaczego?

- O świcie przyjdzie Hades. Nie pokonam go. Jestem już za słaba.

- Pomogę ci. Razem będziemy walczyć.

- Nie. Mój czas już nadszedł. Trzeba się z tym pogodzić. Przyleć godzinę po świcie, żeby zabrać Lucy.

- Ale… dobrze, zaopiekuje się Lucy

- Igneel, nie! Co ty wyprawiasz! Nie możesz się na to zgodzić! Nie możesz! – krzyczałam.

On mnie jednak nie słyszał. Nie mógł. Znów rozbłysło światło, a ja znalazłam się w jaskini przed czerwonym smokiem. Moje oczy wyrażały gniew.

- Jak mogłeś Igneel!? Jak mogłeś jej na to pozwolić!

- Prosiła mnie o to.

- To nie jest wytłumaczenie.

- Lucy…

Rozbłysło światło.

- Nienawidzę cię Igneel, nienawidzę. – krzyknęłam

*****

- NIE CHCĘ! NIE CHCĘ! – krzyczała blondynka zanim straciła przytomność.

Laxus wziął ją na ręce.

- Hope wiesz o co chodzi?

Kotka zaprzeczyła głową. Policzki miała mokre od łez.

- Powinniśmy jak najszybciej zabrać ją do gildii. Pociągiem będzie za wolno. Więc wy – zwrócił się do Raijinshu – weźmiecie bagaże i wrócicie pociągiem. Ja z pomocą Hope przemieszczę się do Magnolii trochę inaczej.

Nikt się nie sprzeciwiał. Blondyn razem z Lucy i Hope po chwili znalazł się tuż przed gildią. Otworzył drzwi. Oczy wszystkich zwróciły się w jego stronę. Salamander od razu do nich podbiegł.

- Co się stało? – spytał widząc, że Lucy ma poszarpane ubrania i  jest poparzona.

- Nadużyła magii. – odpowiedział i posadził blondynkę na krześle – Wendy? Mogłabyś?

- Hai Laxus-san.

Po chwili oparzenia zniknęły. Wendy odsunęła się. Blondynka zerwała się na równe nogi.

- Nienawidzę cię Igneel! Nienawidzę! – krzyknęła i skamieniała.

Wszyscy wpatrywali się w nią oszołomieni, a najbardziej Natsu. Zasłoniła usta dłonią. Podleciała do niej Hope.

- O oł – powiedziała.

~*~

Skończyłam. Rozdział powstał chociaż nie taki jak chciałam, ale no cóż tak to już jest.

Zmiana nastroju Lucy, gdy zobaczyła naszyjnik. Ja na jej miejscu zareagowałabym podobnie. Nic nie poradzę, że kocham biżuterie. Mam nadzieję, że rozdział się spodobał. A, bo bym zapomniała. Dziękuję Ani - chan za zmotywowanie mnie do pisania.